Hayatının önemli bir kısmını "üşenerek" geçirmiş bi kimse olarak söyleyebilirim ki, vitamin eksikliği olan insanlar için yaşam zordur. Bir yerden bir yere gitmek, çalışmak, hatta konuşmak çoğu zaman zorlayıcıdır. Şimdi bunu düşünmek bana komik geliyor ama söylemeliyim ki ben vitamin eksikliğinin had safhada olduğu yıllarda film bile izleyemezdim. Yani izlerdim izlemesine ama, bu bile beni çok yorardı, mesela oyuncumuza bir anda eser ve evinden kalkıp başka şehirdeki arkadaşını görmeye gider. Ya da ne bileyim yan apartmandaki arkadaşını. Ya şimdi niye kalkıp gitti ki oraya? Hiç mi üşenmedi? Nasıl yapabildi bunu? gibi cümlelerle doldururdum beynimi. E tabi üşenmezsem.
Bu meret malesef üniversite hayatımda nirvanasına ulaştı. Nihayet rutubetli evimizden çıkıp nispeten daha düzgün bir eve yerleşecektik, emlakçı ile işler, faturaları üzerimize alma gibi işler, temizlik gibi işler vardı ve hepsi içinde baya baya efor gerekiyordu. 3 kişiydik ama yine de tüm günümüz koşuşturmayla geçecekti. Her neyse işte ben her sabah nasıl yapıcam, nasıl yapıcam, nasıl yapıcam diye düşüne düşüne bir şekilde hallettik. Ben birkaç hafta sonra Ankara'ya ailemin yanına döndüm ve artık bir doktora gitme zamanımın geldiğini söyleyerek randevu aldı annem. Sebep, yani yıllardır beni mahveden o sebep, o güne kadar adını duymadığım namussuz vitamin B 12 eksikliği idi .. Ve değerler normalin çok çok altındaydı. Bunu takip eden 1 hafta boyunca her gün, diğer hafta gün aşırı, sonrasında da ayda bir iğne yaptırdım, ve evet hala devam etmekteyim bilmiyorum kaç sene oldu. Hangi doktora gidersem gideyim bu iğnelerin hayati önem taşıdığını söyledi ve muhtemelen de annem ve ben de uzun uzun seneler daha devam edeceğiz.
Bir anafikir belirtmeden bitirmek istemem; siz siz olun , üşengeçliğinizden dem vurup durmayın, zira bir doktora görünün, bu güzel(!) vitaminimizin eksikliği var mı yok mu ölçtürün..
0 yorum:
Yorum Gönder