Üşenme Sanatı

Ota boka üşenirim diye bi söylem vardır bilir misin ey okur? Ben bilirim, ben bilirim...

Üşengeçliğimin boyutunu başlığa ters orantı yaparak uzun uzadıya açıklayacak değilim. Sadece şunu bilmeni isterim ki, ben bir zamanlar film izlerken oyuncunun kalkıp mutfağa gidişini izlerken bile düşünürdüm (evet, yapabilirdim bunu) yaw ablacım nası yaptın bunu? Nasıl kalkıp gittin mutfağa? istesene birinden?? Hele ki o kadın evden taşınıyorsa inan ki ağlamamak için tutardım kendimi.. Üşengeçliğimin boyutunu anlamışsınızdır umarım..

Üniversitede bi yerden bi yere beni nakletmeleri gerekirdi bazen, zira sürünecek kadar bile güçsüz ve üşengeçtim! Şimdilerde yaptığım bir üşengeçlik zımbırtısı da, hemen kolumun uzanacağı bir mesafede olan lambayı söndürmek yerine öyle mal mal durup beklemek! Sonra bi güç gelir hoop bi bakarım kapatmışım lambayı! ohh..

Neyse efendim, artık böyle şeyleri çok takmıyorum çünkü neden bir zamanlar böyle bir evlat olduğumu annem saolsun çözdü, beni güç bela doktora götürdü ve B12 adlı lanet bir vitaminin eksikliğini ortaya çıkarttı, birkaç yıl boyu iğneler oldum ve artık daha insancıl şekilde üşenebiliyorum. Eğer aranızda varsa benim gibiler, sizi seviyorum! Ama yine de gidin bi kan değerlerinize, demirinize, B12 nize baktırın diyorum..