Çok net insanlar ürkütüyor beni. Net değilim ben, çoğu şeyde. Fazlaca kafa yormaktan olsa gerek olayın her boyutunu düşünmeliyim gibi hissediyorum. Sohbetler anlamsızlaşabiliyor, seni sen gibi çok düşünen insanlar anlayabiliyor, diğerleri sadece anlamaz bakışlarla ve o müthiş egolarıyla "senin şu fikirlerin.." diyebiliyorlar. Farklı düşünenler hırpalanıyor epeyce. Kendin gibisini bulduysan rahatsın, akşama kadar yorulmadan yormadan şahane sohbet, kahve.
Çok konuşan insanlar yoruyor bir de beni bu ara. 3 cümle yerine 18 cümle kurmak beni germiştir her zaman. Dinlemek kesinlikle işkencedir. O yüzden çok hızlı anlatırım ben, bir de insanların dinlemeyi pek sevmediğini bildiğimden. Bazen susarız karşımdakiyle, ne kadar keyiflidir -ee ne konuşucaz şimdi- tedirginliği olmadan susmak. Mutlu olurum eğer o tedirginliği yaşamıyorsam, şahanedir.
Her neyse, konu dağılmadan.. Kafaya çok taktığımız bir mevzumuz var evde. Barış ben ve balığımız olarak atlayıp bir araca şu egzozdan küfürden bağrıştan pislikten her daim olaydan kaçsak diyoruz kalıcı olarak. Bodrum mesela, hani yıllardır hayalini kurduğumuz, hani her yaz gidip göz ucuyla çaktırmadan birbirimize bakındığımız? Bilmem olur mu acaba? Geçenlerde sinirlenip halk otobüsüne tekme atan amcayı görsem de bi danışsam? Desem, seni görünce kafama koydum uzaklaşmayı, ne der acaba, durma kaç? Bence de.Kaldır at dese, aylardır bir yerlere gelebilmek için yırtındığın kariyerini bir kenara, senelerce hayalini kurduğun İstanbul' unu, ne derim acaba yine çok düşünür müyüm? Az kaldı sanırım, sabrın son noktası sonu bilinmeyen bir "Hadi" ye dönüşecek..
Eşlik etsin diye; http://fizy.com/#s/1rp8l6
