tanımadık o his

Bir odadayım, sayısını sayıp sonra unuttuğum kadar ağlayan, iç çeken teyze var, ilk hissettiğim his huzur.. Sonra kaçıp gitme isteği..
Beynim geriye dönüyor, arabadayım, nasıl teselli vereceğimi bilmediğimden dolayı susuyorum, sustukça sessiz çığlıklar atıyorum, sonra elini tutuyorum ben burdayım diye, rahatlıyoruz bir nebze..

uzun uzadıya bi yazı yazacak değilim, sadece neler hissettiğimi hatırlamaya çabalıyorum yazarak.

Neden unutmamaya çalışıyorum onu da bilmiyorum tabi.. Muhtemelen ilk olduğu için.
ilk kez cenaze evinde bulundum. Bir bayram günü hemde. İlk kez o kadar insana sarıldım çünkü söyleyecek sözüm yoktu, ben böyleyim zaten en gerekli zamanlarda en gerekli cümleleri hiç sarfedemem.
Sarılmak çoğu sözden daha anlamlı diye teselli ettim kendimi. Bilmiyorum işe yaradı mı?